พลวัต - Page 81 of 143 - ข่าวหุ้นธุรกิจออนไลน์

พลวัตปี 2019 : วิษณุ โชลิตกุล การแจ้งข่าวของกลุ่มทาทา สตีล ผู้ผลิตเหล็กกล้าสัญชาติอินเดีย ทาทาจากอินเดีย เรื่องขายหุ้นโรงงานเหล็กรีดร้อนรีดเย็น บริษัท ทาทา สตีล (ประเทศไทย) หรือ TSTH ที่ถือกว่า 67% มูลค่า 4,517 ล้านบาท ให้กลุ่มทุนจีน HBIS Group ผู้ผลิตเหล็กรายใหญ่ของจีนและของโลก ยอมจ่ายแพง หุ้นละ 0.79 บาท ไม่ใช่เรื่องแปลก ก่อนหน้ากลุ่มทาทา สตีล บริษัทดังกล่าวเคยถือหุ้นใหญ่โดยกลุ่มปูนซิเมนต์ไทย ซึ่งเทกโอเวอร์มาจากเจ้าของเดิมกลุ่มนครไทยสตีลของนายสวัสดิ์ หอรุ่งเรือง การตัดสินใจขายหุ้นทิ้งของกลุ่มทาทา สตีล บ่งบอกชะตากรรมของผู้ผลิตเหล็กเมืองไทยได้ชัดเจน หากพิจารณาจากงบการเงิน TSTH จะพบว่า แม้ 4 ปีย้อนหลังจะปรากฏตัวเลขกำไรสุทธิมากกว่าขาดทุน แต่ก็ทราบกันดีว่าเป็นกำไรพิเศษมากกว่ากำไรจากการดำเนินงานปกติ และกำไรต่อหุ้นก็ถือว่าบางมากจนไม่คุ้ม เหลียวมองไปที่กลุ่มผู้ผลิตเหล็กกลางน้ำอย่างกลุ่มสหวิริยาฯ หรือ จี สตีล จะเห็นว่าอยู่ในสภาพไม่ดีกว่ากันแต่อย่างใดเลย เรียกว่าร่อแร่ในไอซียูกันทั้งนั้น เหตุผลสำคัญที่ทำให้ผู้ประกอบการอุตสาหกรรมพื้นฐานอย่างเหล็ก มีสภาพนี้ เกิดจากองค์ประกอบที่ลักลั่น และนโยบายรัฐที่หาความสม่ำเสมอไม่ได้ หลายปีมาแล้ว นับตั้งแต่ตลาดหุ้นไทยแยกแยะหุ้นกลุ่มเหล็กทั้งผลิตและค้า เข้ามาอยู่ในหมวดหมู่เฉพาะ หุ้นกลุ่มนี้ กลายเป็นหุ้นที่มีผลประกอบการในลักษณะ “สาละวันเตี้ยลง” ต่อเนื่อง เริ่มจากหุ้นที่มีการผลิตกลางน้ำ ซึ่งมีการลงทุนขนาดใหญ่ มีปัญหาขาดทุนต่อเนื่อง ต้องผ่านการปรับโครงสร้างหนี้ หรือใช้กำลังการผลิตไม่เต็มที่ ทั้งที่ความต้องการของตลาดมีมหาศาล จากนั้นก็แพร่เชื้อลุกลามมาจนถึงปลายน้ำ และทุกระดับ จนกลายเป็นอุตสาหกรรม “ตะวันตกดิน” เร็วกว่ากำหนด ทั้งที่ไม่ควรเป็นเช่นนั้น ในทางตัวเลข ระบบเศรษฐกิจไทยมีการบริโภคเหล็กทั้งหมดประมาณ 17 ล้านตัน แต่ทำการผลิตในประเทศในทุกระดับได้เพียงแค่ 7 ล้านตัน ถือว่าอุปสงค์มากกว่าอุปทาน ที่น่าจะเป็นประโยชน์กับผู้ประกอบการ แต่ความจริงตรงกันข้าม ด้วยเหตุผลและข้ออ้างสารพัดทั้งปริมาณและคุณภาพ ทำให้รัฐบาลผ่อนปรนให้สามารถนำเข้าส่วนที่ขาดอีก 10 ล้านตันต่อปี ซึ่งสะท้อนให้เห็นว่าหากมีการเพิ่มกำลังการผลิต จะทำให้สนองตอบความต้องการตลาดภายในได้เพียงพอ โดยไม่ต้องพูดถึงการส่งออก ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย เหตุผลเพราะขนาดโรงงานในประเทศที่เล็ก จากโครงสร้างอุตสาหกรรมเหล็กที่พิกลพิการมาแต่ไหนแต่ไร โดยเฉพาะอุตสาหกรรมเหล็กต้นน้ำที่ไม่มีโอกาสแจ้งเกิดได้เลย เพราะถูกต่อต้านจากบรรดา “คนรักชาติ” และรักสิ่งแวดล้อมเข้ากระดูกดำอย่างสุดลิ่มทิ่มประตู ความไม่สมดุลของอุตสาหกรรมเหล็ก ทำให้ต้องพึ่งพาการนำเข้าจากภายนอกเกินขนาด 5 ปีมานี้ เหล็กนำเข้าจากจีนทุกรูปแบบ ทั้งที่ต้องมาแปรรูป และรูปพรรณสารพัด ถูกระบายออกมายังประเทศต่าง ๆ รวมทั้งไทยในทุกระดับของเหล็ก แม้กระทั่งเกือบสำเร็จรูปด้วยซ้ำ ความเดือดร้อนจึงปรากฏไปทุกหย่อมหญ้า กลุ่มผู้ผลิตเหล็กก่อสร้าง 30 ราย ได้พยายามรวมตัวไปยื่นหนังสือร้องทุกข์ต่อรัฐบาลหลายครั้ง ขอให้รัฐหามาตรการเร่งป้องกันการนำเข้าเหล็กเส้นจากประเทศจีน ซึ่งมีราคาที่ต่ำผิดปกติ ประมาณ 10 บาทต่อกิโลกรัม แต่ต้นทุนในการผลิตของไทยเฉลี่ยอยู่ที่ 13 บาทต่อกิโลกรัม การที่ราคาเหล็กจากจีนมีราคาต่ำกว่าต้นทุน อาจเกิดจากผู้ผลิตจีนได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลจีนในการส่งออกด้วยการคืนภาษีร้อยละ 13 และผู้ผลิตส่วนใหญ่ยังเป็นรัฐวิสาหกิจ จึงได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลเพิ่มขึ้นอีก เพื่อเป็นการช่วยเหลือดำเนินกิจการ ทำให้สร้างความได้เปรียบในด้านต้นทุนผลิตสินค้า ที่สำคัญภายใต้ข้อตกลงการค้าเสรีจีนและอาเซียน ทำให้กำแพงภาษีทำไม่ได้ แต่ทางรัฐบาลไทยหลายสมัย พยายามให้สำนักงานมาตรฐานผลิตอุตสาหกรรม (สมอ.) เร่งปรับปรุงแก้ไขมาตรฐานผลิตภัณฑ์เหล็กเส้น โดยกำหนดค่าส่วนประกอบ ห้ามการเจือธาตุอัลลอยด์ในผลิตภัณฑ์เหล็กเส้น เพื่อทำให้เหล็กอัลลอยด์ที่นำเข้าได้รับการยกเว้นอากรขาเข้าอีก 5% ที่ภาครัฐได้ยกเว้นสำหรับเหล็กเกรดพิเศษ ช่วงหนึ่งที่เหล็กจากจีนหลั่งไหลเข้ามามาก เพราะจีนยอมขายตัดขาดทุนเพื่อระบายเหล็กเหลือใช้ออกจากประเทศ หลังจากที่ตลาดเหล็กในจีนชะลอตัวลงในทุกระดับ มีกำลังการผลิตล้นเกินความต้องการ ต้องหาตลาดต่างประเทศรองรับแทนในทุกระดับผลิตภัณฑ์และทุกราคา ปัญหาที่เกิดขึ้นส่งผลกระทบต่อการผลิตเหล็กเส้นก่อสร้างภายใน ซึ่งอยู่ในภาวะล้นตลาดอยู่แล้ว จากกำลังการผลิตเหล็กเส้นที่มีคุณภาพตามมาตรฐาน มอก. รวมกันอยู่ถึง 7 ล้านตันต่อปี ขณะที่ความต้องการภายในประเทศมีเพียง 2 ล้านตันต่อปีเท่านั้น คำร้องทุกข์ แสดงความกังวลว่า หากรัฐบาลไทยไม่ให้ความช่วยเหลือจะส่งผลกระทบต่ออุตสาหกรรมเหล็กเส้นภายในประเทศ ที่มีมูลค่าการลงทุนมากกว่า 1.5 แสนล้านบาท แต่ก็เป็นเรื่องปกติที่การตอบสนองเชิงบวกจากรัฐบาลในเรื่องนี้ ทั้งที่ว่าไปแล้ว หากอุตสาหกรรมเหล็ก ซึ่งเป็นสินค้าพื้นฐานที่รัฐบาลทุกประเทศปกป้อง เพื่อรักษาเอาไว้ในยามสถานการณ์ไม่ปกติ เกิดมีอันล่มสลายไปจริง สถานการณ์ หุ้นเหล็กในตลาดหุ้นไทยขาดทุนมากกว่ากำไร และการเปลี่ยนมือที่เกิดขึ้นก็สะท้อนจุดอ่อนที่อุตสาหกรรมเผชิญอยู่ โจทย์ที่น่าประหลาดก็คือ บริษัทเหล็กอยู่รอดมาได้อย่างไร ท่ามกลางสถานการณ์ที่ไม่เอื้อเสียเลย นอกจากบริษัท “เส้นใหญ่” บางรายที่เป็นข้อยกเว้น การขายหุ้นทิ้งของทาทา สตีล ให้กับ HBIS ของจีน ในลักษณะ แขกไป จีนมา จึงมีคำถามพอสมควรว่า หาก HBIS ที่เคยมีส่วนทำให้ผู้ประกอบการเหล็กในไทยย่ำแย่ เข้ามาบริหารแทนเจ้าของเดิมแล้ว จะสามารถแก้ปัญหาขาดทุนเรื้อรังของอุตสาหกรรมเหล็กไทยได้หรือไม่ หรือมีเจตนาแอบแฝงเพื่อ “บอนไซ” ต่อไป ถ้าเป็นอย่างหลัง ก็เท่ากับอนาคตเหล็กไทย คืออาณานิคมของจีน เท่านั้น

แขกไป จีนมา

พระเจ้าอยู่ในรายละเอียด (อีกครั้ง)

หุ้นกับวิลเลียม เจมส์

รัฐประหารออนไลน์ที่เวเนซุเอลา

รัฐไทยกับเฮเกล

กฎเหล็กนอกรัฐธรรมนูญ

คนอยากเลือกตั้ง

จีนกับ กลยุทธ์นอนกองฟืน กลืนดีขม

นาฏกรรมของความไม่(เคย)พอ

สองด้านของการ (ไม่) เลือกตั้ง

เสียงเตือนก่อนถึงปากเหว

สหราชอาณาจักร กับ วิกฤติอัตลักษณ์

หมวดหมู่

บริษัท บูรพาทัศน์ (1999) จำกัด